به نام آن که اشک را آفرید تا سرزمین وداع آتش نگیرد
نامه ی بی جواب
سلام بهونه ی قشنگ من برای زندگی
آره بازم منم همون دیوونه ی همیشگی
فدای مهربونیات چه می کنی با سرنوشت 
دلم برات تنگ شده بود این نامه رو برات نوشت
حال منو اگه بخوای رنگ گلای قالیه
جای نگاهت بد جوری تو صحن چشمام خالیه
ابر ها همه پیش منن این جا هوا پر از غمه
از غصّه هام هرچی بگم جون خودت بازم کمه
دیشب دلم گرفته بود رفتم کنار آسمون
فریاد زدم که ای خدا منو به پیشش برسون
فدای تو نمی دونی بی تو چه دردی کشیدم
حقیقتو برات بگم به آخر خط رسیدم
رفتی و من تنها شدم با غصّه های زندگی
قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگی
نمی دونی دلم چقدر تنگه برای دیدنت
برای مهربونیات ،نوازشات ، بوسیدنت
به خاطرت مونده یکی همیشه چشم به راهته؟
یه قلب تنها و کبود هلاک یک نگاهته؟
من می دونم همین روزا عشق من از یادت می ره
بعدش خبر می دن بیا که داره دوستت می میره
روزات بلند یا کوتاه دوست شدی آن جا با کسی؟
بیشتر از این منو نذار تو غصّه و دلواپسی
یه وقت منو گم نکنی تو دودها و شهر غریب
یه سرزمین غربته با صد تا نیرنگ و فریب
فدای تو یه وقت شبا بی خوابی خستت نکنه
غم غریبی عزیزم سرد و شکستت نکنه
اگه برات زحمتی نیست بر سر عهدمون بمون
من هم تو رو سپردمت دست خدای مهربون
راستی دیشب بارون اومد من و خیالت تر شدیم
رفتیم تو قلب آسمون با ابرها هم سفر شدیم
از وقتی رفتی آسمونمون پر کبوتره
زخم دلم خوب نشده از وقتی رفتی بدتره
غصّه نخور تا تو بیای حال منم این جوریه
سرفه های مکررم حال و هوای دوریه
گلدون شمعدونیمونم عجیب برات دلواپسه
مثل یه بچه که بار اوّله می ره مدرسه
تو از خودت برام بگو بدون من خوش می گذره؟
دلت می خواست می اومدم یا تنها رفتی بهتره؟
از وقتی رفتی چشمام فقط شده کاسه ی خون
همش یه چشمم به در و چشم دیگم به آسمون
یادت میاد گریه هامو ریختم کنار پنجره؟
داد کشیدم تورو خدا نامه بده یادت نره؟
یادت میاد خندیدی و گفتی حالا بذار برم؟
تو رفتی و من تا حالا کنار در منتظرم
امروز دیدم دیگه داری منو فراموش می کنی
فانوس آرزوهامونو داری خاموش می کنی
گفتم واست نامه بدم نگی عجب ! چه بی وفاست
با این که من خوب می دونم جواب نامم با خداست
عکس های نازنینت با چند تا گل کنارم
یه بغض کهنه چند روزه دایم در انتظارم
تنها دلیل زندگی با غم اینه دوست دارم
داغ دلم تازه می شه اسمتو وقتی میارم
وقتی که نیستی چه کنم با این دل بهونه گیر؟
مگه نگفتم چشماتو از دو چشمم هیچ وقت نگیر؟
حرف منو به دل نگیر همش حال غریبیه
رفتی و من تنها شدم چه دنیای عجیبیه
زود تو بیا بدون تو این جا واسم جهنّمه
دیوار خونمون پر از سایه و غصّه و غمه
تحمّلی که تو دادی دیگه داره تموم میشه
مگه نگفتی همه جا مال منی تا همیشه!؟
دلم برات شور می زنه این دلو بی خبر نذار
تورو خدا با خوبی هات رو هیچ دلی اثر نذار
فکر نکنی از راه دور دارم سفارش می کنم
به جون تو فقط دارم به قدری خواهش می کنم
اگه بخوام برات بگم شاید بشه صد تا کتاب
که هر صفحه اش غصّه و چند تا درد و چند تا عذاب
می گم شبا ستاره ها تا می تونن دعا کنن
نورشونو بدرقه ی پاکی خنده هات کنن
یه شب تو پاییز که غمت سر به سر دل می ذاره
منم کسی که بیشتر از همه میگه دوست داره